Affetmek insanı kurtarır. Ben yetişkin olmaya minik adımlar attığım bu dönemde affedememekle kalbime uzun çizikler atmış bulunuyorum. Oysa yeni yetmeyken hiç yapmazdım böyle şeyler. Her şey "beni affet" sözcüğüyle bir küçük öpücükle bir daha ki özür dilemeye kadar kapatılırdı. Yetişkin olmanın affedememekle bir bağı olduğunu söyleyemem, fakat acılarımıza duyduğumuz saygı gün yüzüne çıkıyor olabilir mi, yoksa başka bir şey mi bilenler, bilmeyenlere bildirsin. Fikri olan ve fikrini dayatmayacak bir yetişkin de bana. Affedememenin, affetmekten çok daha zor olduğuna inandırmaya çalışmıyorum kimseyi ama bu bir yük. Kimine göre değerli bir yük, kimine göre ise yük olmanın verdiği yetkiye dayanarak ağırlık yapıyor.
Bir bina metaforu vardı elimde oradan devam edeyim o halde. Sorumun cevabı o binadan başka bir şey değil. Bina yıkılmaz artık biliyorsun ama binana seçtiğin renklerin beğenilmeyişini affedemiyorsun.
"İnsanlar doğuşumuzdan itibaren bir bina inşa etmeye başlıyor, bu binanın 2. 3. katına gelindiğinde görevi devralmak istiyorum. Üstüme koyduğum tuğlaları, duvarlarını boyadığım renkleri beğenmiyorlar. Rengi değiş diyorlar, değişmiyorum. Malzemeyi değiş bak bina yıkılır diyorlar, değişmeyeceğim diyorum. Yıkılırsa yıkılsın bu bina benim diyorum, elimden almaya çalışıyorlar. İzin vermiyorum. Ve binayı sallamaya başlıyorlar. Onlar salladıkça ben dengede durmaya çalışıyorum. Bu çok zor. Beni neden bununla baş başa bırakıyorlar diyorum. Bu benim binam, onların da daha önce binası oldu, herkesin zaten bir binası var, neden gözleri doymuyor diyorum. Anlıyorsun ki onların da binası yarım bırakılmış, yarım bir binayla devam eden herkes başka birinin binasına dokunmak istiyor. Dokunmaktan da öte, inşa etmek istiyor. Binasını sağlam tutanlara, yıkılmasına izin vermeyenlere, onu kimseye ödünç vermeyecek olanlara selam olsun."
*Hep anlamaya çalıştığım bir dönem vardı. Bu yüzden hiçbir yazdığımı, aklımda şekilli hiçbir fikri yazıya dökemez ya da saklardım. Anlamaya çalıştığım o dönemin hiç bitmeyeceğini anlayınca, bina metaforu okunsun istedim. Ben yine anlamaya çalışıyor olmaya devam edeceğim. Bu yüzden her fikir, her düşünce, her duygu değişecek. Değişen aynı kalmayan şeylerin başında insanın geliyor olmasına da alışacaksınız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder